راهبرد آموزشي رايان سازه
گويا عادت شده است که دنياي حرفه اي را با مفاهيمي همچون توسعه پايدار، ارتقاء فناوري، حفظ محيط زيست، و امثالهم بشناسيم. انواع کنفرانسها و همايشها برگزار ميشود با اين هدف که توسعه پايدار را تعريف و تبيين نماييم. فراخوان مقاله مي شود براي آنکه از روشهاي نوين تکنولوژي با خبر گرديم. انواع و اقسام دستورالعملها و آيين نامه ها براي حفظ محيط زيست منتشر مي گردد. مديريت HSE به سرعت نهادينه مي گردد و ارگانهاي ذيربط پي گير آن هستند. تمام اين فعاليتها متين و قابل احترام است اما کي و کجا به شان و منزلت حرفه اي يک مهندس فکر کرده ايم. موسسه هاي آموزشي هدف خود را ارتقاء صنعت ساختمان معرفي مي کنند. تصور فرماييد که کسي هزينه مالي متحمل شود و وقت زيادي صرف نمايد تا صنعت ساختمان ارتقاء يابد. آيا ارتقاي صنعت ساختمان بر عهده مهندسيني است که قصد ورود به بازار کار را دارند؟ يا اينکه شرکتهاي بزرگ و يا حتي دولت مي بايست در اين خصوص سرمايه گذاري نمايند. اين رويکرد آرمان خواهانه ي افلاطوني گويا همنشين عقلانيت زيستي ما شده است. ايده هاي بزرگ ، سير در عالم خيالات و اهداف دور دست هميشه لذت بخش بوده است. بي شک پيشرفت بشر نيز مرهون همين بلند پروازي
ها است. اما هميشه يک سوال در کنار اين رويکرد وجود دارد: به چه قيمتي؟ آيا بايد زندگي روزانه خود را وقف چنين طرح هايي نماييم؟ چند نفر از فارغ التحصيلان رشته هاي مهندسي با تلاش فردي و آرمانهاي افلاطوني به ارتقاء صنعت ساختمان خدمت کرده اند؟ آيا انتخاب رشته عمران توسط محصلين و دانشجويان براي اين هدف صورت گرفته است؟ يا اينکه تمامي اين اهداف مشروط به تامين حداقل هايي از زندگي است. ما معتقديم که تمامي اين موارد منوط به ايجاد بستري مبتني بر هويت و حمايت مهندسين امکان پذير خواهد بود .
حمايت و ايجاد بستر شکوفايي هويت و پرستيژ مهندسين مستلزم شناخت حوزه هاي مختلف مرتبط با اين موضوع ميباشد. اين حوزه ها را بدين شکل مي توان تعريف نمود:
حوزه ي مهارتي و کاريابي
حوزه ي حقوقي و قضايي
حوزه ي حرفه اي و ارتباطي